Zorgen en verbijstering

Twee weken geleden hebben we een nieuwe jongen opgenomen. Ryan van 13 jaar oud. Hij is door de politie hier geplaatst omdat hij thuis verwaarloosd is. Hij heeft geen ouders meer en de oom die voor hem zou zorgen die is bijna nooit thuis. Verder hebben we weinig informatie over Ryan, behalve dat hij HIV positief is, dus Els en ik zijn ’s middags gelijk naar de HIV kliniek gegaan om meer informatie te krijgen. Sinds de dood van zijn moeder neemt Ryan zijn HIV-remmers niet (goed) in. Zijn bloeduitslagen zijn ook niet goed. Zijn CD4 (hiermee kunnen ze zien hoe sterk het lichaam is om tegen infecties te vechten) is 2. Zijn lichaam is dus erg verzwakt.
Eerste week kreeg Ryan 2 keer op een dag van mij iv-medicatie. Hij sprak alleen de plaatselijke taal. Totdat hij een paar dagen later opeens tegen mij in het Engels ging praten. Doordat ik zijn wond verzorgde en zijn medicatie gaf werd er een band tussen ons opgebouwd. Hij ging lachen en ging soms al in de medical room zitten zodat ik zijn wond kon gaan verzorgen. Gisteravond hebben we samen zelfs gedanst en wat was Ryan aan het genieten.
Vanmorgen toen ik in Amecet kwam werd mij vertelt dat Ryan niet meer op zijn eigen benen kon staan. Medewerkers hebben hem in bed gelegd en ik heb wat onderzoeken gedaan waaruit bleek dat Ryan aan de rechterkant verlamd is. Els heeft zijn oom en de HIV-kliniek gebeld om te overleggen wat we met Ryan zouden gaan doen. Rond 10 uur werd ik geroepen dat Ryan niet meer wakker werd. Toen ik bij hem kwam hoorde ik aan zijn ademhaling dat hij in een epileptische aanval zat. Er is een arts gekomen en Ryan kwam gelukkig steeds meer bij. Afgesproken met de artsen dat Ryan wordt opgenomen in het ziekenhuis. Het lijkt erop dat Ryan in de laatste fase zit van AIDS.
Vanmiddag toen Els en ik gingen kijken in het ziekenhuis bij hem, had hij in 15 minuten twee keer een insult. Het enige wat we nu kunnen doen is bidden. Bidden dat Ryan mag weten dat God van hem houdt.

Ondertussen was het vijf uur ’s middags en ik was echt moe van deze dag. Mijn werkdag was nog niet over. Els werd gebeld dat er een vrouw een baby had gestolen en dat we naar het politiebureau moesten komen. Deze vrouw heeft vorige week een baby gevonden (zegt ze). Ze is met deze baby voor inentingen geweest en heeft deze baby een week lang gevoed voordat ze bedacht dat ze naar de politie moest. Deze vrouw is nu in hechtenis genomen en wij hebben de baby meegenomen. Komende dagen zullen de social workers van Amecet op zoek gaan naar de moeder, samen met de politie.

Behalve de heftige situaties waarmee ik hier geconfronteerd wordt, gebeuren er ook veel bijzondere situaties en zie ik baby’s en kinderen beter worden en groeien! Dat is bijzonder om mee te maken en om God voor te danken.